Codziennie kilka chwil. Fotografie
Barcinek, resztki pałacu za rzeką. Pospieszne spojrzenie zza szyb samochodu. Inne, o wiele bardziej uważne ze spojrzeń, kolekcjonuje się podczas pieszej wędrówki. Które z nich pozostanie w mojej pamięci? Z upływem czasu zmieniają się proporcje zapamiętanych obrazów. Miejsca, widoki, zdarzenia uznane za swoje, mogą przecież przytrafiać się każdemu. W pamięci ten obraz pałacu trwa niezmiennie od lat. Nic bardziej złudnego. Dopiero fotografie, w których odkłada się czas, przypominają o niepodległości pamięci. Tu nic nie układa się w logiczne ciągi, nie stanowi gotowej syntezy. Nawet te same fotografie, oglądane po jakimś czasie, wywołują w nas coraz to nowe olśnienia. Kim była dziewczyna w żółtej kurtce, przechodząca przez most, gdy z samochodu wykonywałem zdjęcie? Nie ma jej w kadrze. Nie wiem gdzie jest. Pozostała w mojej pamięci.
Moja prowincja to miejsce najbliższe, znane od lat, pozornie niezmienne. Tu bywam, chodzę, zapamiętuję. Prawdopodobnie obraz prowincji - w tym wypadku Kopańca, gdzie mieszkam i jego najbliższych okolic - dla wielu będzie tylko kolejnym, banalnym wizerunkiem, wartym zaledwie wzruszenia ramion. Przecież na tych fotografiach nie ma nic ważnego. Nic spektakularnego. Nic, czym mogłyby się pokarmić wszystkożerne media, lub choćby lokalna plotka. Przydrożny kamień milowy od ponad wieku wrastający w pobocze, kałuża w miejscu przystanku z odbijającą się w niej figurą na krzyżu, jedyne skrzyżowanie w mojej wsi. Ale to właśnie one zapełniają moją pamięć od kilkunastu lat. Fragmenty, mgnienia, ulotne wrażenia.
Fotografii przybywa. Zdecydowana większość pewnie nie ujrzy światła dziennego. Wszystkie jednak pamiętam. Wiele z nich bardziej wyraźne mimo upływu lat. Pamiętam momenty zdziwienia, zachwytu i dojmującego smutku za czymś, co bezpowrotnie odeszło. Znikają zamki, pałace, całe wsie. Zarastają na powrót lasem, gdy tylko opuści je człowiek. To właśnie tutaj uświadamiam sobie, że pozostanie tylko to, co zapamiętane. A fotografia? Tylko wspomaga pamięć, inspiruje do nieustannej wędrówki przez pokłady pamięci. Codziennie choćby tylko kilka chwil.
Jacek Jaśko, Kopaniec kwiecień 2009
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz